سوقُ الْبزّازينَ:

ذهب الإمامُ علـﻰٌّ "عليه السَّلامُ" مع احد اصحابه إلَي السُّوقِ.

ألْبِسَةٌ... ألْبِسَةٌ...! مِنْ أحْسَنِ الأنواعِ...!

هل عندَكَ قَميصٌ لـﻰ و قَميصٌ لِهذا الشاب؟

نَعَمْ... نعم... يا أميرَالْمؤمنينَ! تَفَضَّلْ. أنَا فـﻰ خِدْمتِكَ...

لَمَّا عَلِمَ أميرُ المؤمنينَ بأنَّ البائعَ قَدْعَرَفَهُ, تَرَكَ الْمكانَ وَ ذَهَبَ إلي دُكّانٍ آخَرَ.

أطْلُبُ ثَوباً لـﻰ و ثَوباً لِهذا الشاب.

تَفَضَّلْ... تَفَضَّلْ... أنا فـﻰ خدمتِكَ.

اِنْتَخَبَ الإمامُ قميصاً بِثَلاثةِ دَراهِمَ و قميصاً أرْخَصَ.

درس پنجم

صحنه هايي از زندگي ساده

بازار پارچه فروشان :

امام علي "سلام بر او باد" همراه یکی از یارانش  به سوي بازار رفت .

لباسها ... لباسها ... از بهترين انواع ...

آيا پيراهني براي خودم و پيراهني براي این جوان داري؟

بله ... بله ... اي امير مـﺆمنان . بفرما . من در خدمت تو هستم ...

وقتي امير مـﺆمنان دانست كه فروشنده او را شناخته است ،آنجا را ترك كرد وبه دكّان ديگري رفت . 

جامه اي برا ي خودم و جامه اي براي این جوان مي خواهم.

بفرما ... بفرما ... من در خدمت تو هستم؟

امام پيراهني به سه درهم و پيراهني ارزان تر انتخاب كرد .

هذا لَكَ! والأرْخَصُ لـﻰ.

لا... لا... أنْتَ أولَي به... أنتَ أميرُالمؤمنينَ...!

لا... أنتَ شابٌّ ولكَ رَغَباتُ الشَّبابِ.

بعدَ مُدَّةٍ حَضَرَ الإمامُ "عليه السَّلامُ" لإقامَةِ صلاةِ الْجُمُعةِ.

فـﻰ أثْناءِ الْخطبةِ:

يا والِدﻯ! اُنْظُرْ...! اُنْظُرْ...! أميرُالمؤمنينَ يَشْعُرُ بِالْحَرِّ الشَّديدِ, هو يَترَوَّحُ بِكُمِّهِ!

لا... لا... يا وَلَدﻯ! هو لا يَتَرَوَّحُ... بَلْ يُجَفِّفُ قميصَهُ. هو غَسَلَهُ قبلَ حُضورِهِ لِلصَّلاةِ.

عجيبٌ...! عجيبٌ...! ألَيْسَ لَهُ قميصٌ آخَرُ؟!

لا تَعْجَبْ! سأذْكُرُ لكَ قِصَّةً بعدَ الْمغربِ.

اين از آنِ تو و ارزان تر از آنِ من .

نه ... نه ... تو به آن سزاوارتري ... تو امير مـﺆمناني ... !

نه ... تو جوان هستي و تمايلات جوانان را داري .

بعد از مدّتي امام "بر او سلام باد" براي بر پا كردن نماز جمعه حاضر شد.

در هنگام خطبه :

اي پدرم! نگاه ... نگاه كن ... !                  امير مـﺆمنان احساس گرماي شديد مي كند او خودش را با آستينش باد مي زند.

نه ... نه ... اي پسرم! او خودش را باد نمي زند ... بلكه پيراهنش را خشك مي كند. او آن را        قبل از حضورش براي نماز شسته است.

عجيب است ... ! عجيب است ... ! آيا پيراهن ديگري ندارد؟!

تعجّب نكن! داستاني را بعد از مغرب برايت توضيح خواهم داد.

بَعْدَ صَلاةِ الْمَغربِ صَوَّرَ الوالدُ المشهدَ التَّالـﻰَ لَهُ.

فـﻰ يَوْمٍ مِن الْأيّامِ:

أحَدُ الصَّحابةِ:   رسولُ اللّهِ حَزينٌ... هو... ماذا نَعْمَلُ؟ 

سلمان : أنا أعْرِفُ ماذا أعْمَلُ؟! هو يَفْرَحُ بِزيارةِ بِنْتِهِ فاطمةَ.

فَذَهَبَ سلمانُ إلي بيتِ فاطمةَ(س) و أخْبَرَها.

فـﻰ الطَّريقِ:

لَمّاشاهَدَ سلمانُ ألْبِسَةَ فاطمةَ (س),بَدَأ بالْبُكاءِ...

واحُزْناه! إنَّ بَناتِ قيصرَ و كِسْرَي لَفـﻰ السُّنْدُسِ والْحريرِ و لباسُ ابْنةِ محمّدٍ هكذا!!

بعد دقائقَ ، عند النّبـﻰِّ (ص)

فاطمةُ (س): يا رسولَ الله! إنَّ سلمانَ تَعجَّبَ مِن ألْبِسَتـﻰ...

رسولُ اللهِ (ص) : يا سلمانُ! إنَّ ابْنَتـﻰ لَفـﻰ "الْخَيْلِ السَّوابِق".

بعد از نماز مغرب، پدر صحنه پيش آمده را برايش ترسيم كرد .

در روزي از روزها:

يكي از ياران : رسول خدا غمگين است ... او ... چه كنيم؟

سلمان: من مي دانم چه كنم ؟! او از ديدار دخترش فاطمه شاد مي شود. پس سلمان به خانه فاطمه (س) رفت و به او خبر داد.

در راه :

وقتي سلمان لباسهاي فاطمه (س) را ديد; شروع به گريه كرد ...

چه اندوهي! دختران سزار وخسرو در پارچه هاي ابريشم و حريرند و لباس دختر محمّد اين چنين است.

بعد از چند دقيقه نزد پيامبر(ص)

فاطمه(س): اي رسول خدا سلمان از لباسهايم تعجّب كرد ...

رسول خدا(ص):اي سلمان! به راستي كه دخترم در"گروه پيشتازان" است .